Lang leve de amygdala en de angst,
want in oertijden kon gevaar onverwachts en levensbedreigend zijn. Maar ook tegenwoordig kan ons ingebouwde reactiesysteem geen kwaad. In plaats van een leeuw die naar je uitkijkt komt het gevaar nu misschien van een automobilist die juist niet uitkijkt.
Kortom, angst helpt ons bij lijfsbehoud.
Maar dan is er ook nog zoiets als de psyche. Want mentaal gezien hebben we sterke voelsprieten ontwikkelt voor sociaal wenselijk gedrag. De basis hiervoor is de aangeboren angst om buiten de groep te vallen zodat de kans dat we in ons eentje moeten zien te overleven kleiner wordt.
We beginnen meestal vol goede moed en zin aan ons bestaan. Maar hoed U voor het onbewuste! Daar slaan we heel veel in op zonder dat we er erg in hebben. Onze fantastische coping mechanismen kunnen er lange tijd voor zorgen dat het goed met ons gaat. Zo goed zelfs dat we niet in de gaten hebben wat we allemaal met ons meezeulen. Tot je een kind bent met een rugzakje, of dat je tot je eigen verbazing zelf een armverlamming krijgt van het tillen. Kortom we zijn er heel goed in om onszelf voor de gek te houden.
“De paden op, de lanen in
Vooruit met flinke pas
Met stralend oog, en blijde zin En goed gevulde tas”.
Maar innerlijke struisvogelpolitiek is een doodlopende weg. Ergens komt het moment dat je je kop uit het zand moet hijsen en jezelf in de vertroebelde ogen moet gaan kijken om helder te kunnen zien. Het bouwt namelijk op.