Het brein houd vast aan wat het kent.
Zintuigelijke prikkels worden door de hersenen in verband gebracht met bepaalde herinneringen uit het verleden en daarmee samenhangende emoties. Dus zal bij elke associatie met die herinnering dat ingesleten pad worden afgewandeld, tenzij er actief naar een andere route wordt gezocht. Nou en dát hoef je dus niet te verwachten van het brein, want het brein houdt vast aan wat het kent en vanuit die kennis doet het wat goed voor je is, ongeacht de huidige situatie.
Hoe zou je angst dan wél kunnen reduceren?
Ja juist, door de interpretatie van die ene gebeurtenis waar het ooit mee is begonnen te herzien, dan wordt die gebeurtenis ontkoppelt van de emotie. En het logische pad is opeens onlogisch. De amygdala en vrienden zullen er zeker aan moeten wennen en het neurale wandelpark behoeft daarna absoluut een herindeling. Maar de nieuwe inzichten leveren uiteindelijk grootse uitzichten op; een ander perspectief op dezelfde wereld. Want daar zit de oplossing. Je hersens en je onderbewustzijn op een andere manier laten kijken naar hetzelfde. Je eigen verhaal anders interpreteren, je gedachten niet te serieus nemen, laat de context van je herinneringen eens weg, probeer door de bril van een ander te kijken. Het helpt allemaal om te relativeren, om te begrijpen dat er meer waarheden zijn.
Maar je dagbewustzijn, de grote criticaster, het stemmetje in je hoofd dat overal commentaar op geeft, gaat je daar zeker niet bij helpen. Je zal het op een akkoordje moeten gooien met je onderbewustzijn. En met Rapid Transformational Therapy (RTT) is de techniek beschikbaar om daadwerkelijk je hersens te resetten. Dan hoeft angst nergens meer aan gekoppeld te zijn behalve aan reëel gevaar, waarmee het weer de enige functie krijgt die het zou moeten hebben, namelijk die van beschermende waarschuwer. En dan ben je weer in staat om je eigen gedachten te sturen, mild maar moedig onbekende wegen te gaan bewandelen en daarmee opnieuw de regisseur te worden over je eigen emoties.
Terug naar deel 3