Over grenzen
Grenzen stellen, grenzen bewaken, grenzen overgaan, grensoverschrijdend, grenzeloos. De dans om grenzen is er een met vele ritmes; van liefdesmelodieën tot militaire marsmuziek.
Grenzen bepalen in het groot de geschiedenis
Staten die vinden dat ze recht hebben op een stukje grond en geeft in het klein mensenlevens een wending;
Tot hier en niet verder.
Aangeven waar het hek staat, geografisch of qua persoonlijkheid, kan heel belangrijk zijn.
Waarom eigenlijk? Omdat anders het recht van de sterkste gaat gelden, winnen met fysiek geweld of door consequent mentaal pootje te lichten. Dan wordt onze mooie blauwe bol een zompige wereld, waarin willekeur bepaalt met wie het moeras van ongelijkheid wordt gedempt. Welkom anarchie en chaos!
What to do? Helderheid scheppen. Afspraken maken! Gevolg? Cultuur. En cultuur is eigenlijk niets meer dan een raster van regels, opvattingen, omgangsvormen, rechten en plichten. Zo wordt duidelijk hoe wij met elkaar om wensen te gaan en worden de zwakkeren beschermd en ontstaat er meer gelijkheid. En iedereen ervaart het weer anders; wat voor de één een beperking is, kan voor de ander houvast betekenen. Het is maar wie ernaar kijkt en op welk moment. En dit fijne web van ongeschreven normen verandert door de tijd heen. Wat wij nu normaal vinden, was dat misschien honderd jaar geleden niet.
Verandering ontstaat als de tijd daar rijp voor is vanuit bewustwording en door een innerlijke drang om die verandering in gang te zetten.
En als er voldoende steun is dan ontstaat er een beweging en uiteindelijk een cultuuromslag. Maar zo snel als het hier staat beschreven gaat het niet, het is een langzaam en vaak pijnlijk en moeizaam proces. Het betekent dat er grenzen verlegd moeten worden en dat kan alleen als die grenzen eerst worden overschreden, tegen de mainstream in. Daarna ontstaan er uiteindelijk nieuwe grenzen, die ook weer schuiven. Het is een proces dat nooit stopt.
Zo is het ook bij persoonlijke ontwikkeling, want een mens is geen statisch wezen. Wij veranderen voortdurend. Gewild of ongewild worden we geconfronteerd met dilemma’s; aan welke kant van de grens wil je staan?
Kiezen tussen aanpassen of anders zijn, begrip tonen of afkeuring uiten.
Welke gevolgen vind je aanvaardbaar, ga je consequent zijn en verdeeldheid creëren of bind je in voor de lieve vrede. En al deze overwegingen zowel vanuit respect voor de ander als vanuit respect voor jezelf.
Aangeven van je grenzen kan dan dus af en toe wel eens een heel lastig karweitje blijken. En
waarom is dat nou zo ingewikkeld? Dat komt omdat onze diepste drijfveer blijft om erbij te horen. Als het om mogelijke uitsluiting gaat of liefdesverlies, zijn we heel goed in split-second-risicoweging. Althans we doen ons best, maar succes niet verzekerd, ook dat nog.