TRANSFORMATIE SUPPORT

De laatste dag van het weekend.
Morgen begint de week weer en dan haal ik de kinderen van school en kunnen we opnieuw proberen de week ‘normaal’ te beginnen. Al weet ik inmiddels dat het een paar dagen kost voordat de kinderen weer een beetje landen, weer rust voelen, zich weer veilig gedragen. Ook op school wordt het nu opgemerkt — hun spanning, hun schrikreacties, de blik in hun ogen die net iets te vaak vraagt: 

“Doe ik het goed?”

Hij, de vader, wijst met gemak mijn kant op.
Een blik, een subtiele opmerking, een zorgvuldig geformuleerde e-mail aan de leerkracht waarin hij zich bezorgd toont. Altijd bezorgd. Altijd de rustige, redelijke ouder. En ik? Ik ben degene die in stilte de schade opvangt. Ik neem het op me, laat het over me heenkomen. Ik reageer niet meer. Niet op zijn teksten, niet op zijn verdraaiingen, niet op zijn subtiele gelaten houding in de buurt van anderen, niet op de omgekeerde werkelijkheid die hij telkens zo geloofwaardig neerzet.
Ik reageer niet meer.
Dat is eerder wel anders geweest.
Ik heb gehuild. Geschreeuwd.
Niet omdat ik zo ben, maar omdat ik radeloos was. Omdat ik niet werd gehoord. Niet werd gezien. Omdat ik tegen muren sprak — en hoe harder ik probeerde door te dringen, hoe kouder de muur werd. Mijn woorden werden luider, mijn lichaam gespannener, mijn ziel moe.

Ik ben geen drama queen.

Nooit geweest.
Maar het niet gezien worden, het structureel ontkennen van mijn beleving, het onmenselijke onbegrip — dat brak iets in mij.
Tijdens onze relatie hield ik me vaak stil.
Ik had geleerd dat voelen gevaarlijk was.
Dat uitspreken conflicten gaf.
Dus ik disconnecte mij van mezelf. Van mijn intuïtie, mijn verdriet, mijn boosheid. Tot het langzaam mocht terugkomen. En toen kwam alles eruit. In een golf. In woorden die soms te hard waren. In tranen die geen grens kenden.

En weet je?
Ik neem daar verantwoordelijkheid voor.
Voor wat ik heb gezegd. Voor hoe ik het heb gezegd.
Ik schaam me er niet voor, maar ik wil het niet meer.
Nooit meer.

Want ik heb mezelf weer terug.
Niet de versie van mij die gek was van onmacht.
Maar degene die voelt, die weet, die begrenst.
Degene die niet meer meedoet aan het spel waarin hij de kaarten deelt en ik moet raden wat en wie ik mag zijn.

Ik houd me nu kalm.
Niet omdat ik niks voel — integendeel.
Maar omdat ik weet: emoties tegenover hem zijn brandstof voor verdraaiing.
Ze geven hem munitie. Ze geven het systeem een reden om mij te wantrouwen.
De waarheid heeft voor hem geen betekenis als ze uit mijn mond komt.
Hij luistert niet. Hij registreert alleen wat hij kan gebruiken.

Dus ik kies.
Ik kies voor de high road.
Niet omdat ik me beter voel.
Maar omdat ik weet dat het me anders kapot maakt en nog erger de kids.
Deze rust is geen onderdrukking.
Het is een beschermlaag.
Een veilige cocon waarin ik wél voel, maar niet meer uitgeleverd ben.

Maar ja — dat niet reageren zorgt óók weer voor afstand.
Soms wordt die stilte uitgelegd als ongeïnteresseerdheid. Alsof ik me afzijdig houd. Alsof ik geen partij kies voor mijn eigen kinderen.
Maar op dit moment is het de enige manier om niet getriggerd te worden. Niet in het bijzijn van anderen. Niet waar de kinderen bij zijn.
Niet waar ik, met één verkeerde emotie, wéér de instabiele ouder lijk.

De kunst is om in die stilte jezelf niet kwijt te raken.
Om aanwezig te blijven, zonder continu te reageren.
Om je kind op te vangen, zonder het gevecht met de ander opnieuw te voeren.

Morgen is een dag waarop ik ruimte bied om mijn kids te laten zijn. De tandenborstels staan weer in de juiste beker. Hun pyjama’s liggen op hun vaste plek. Hun ademhaling klinkt anders in de nacht, dieper — alsof hun lijf zich herinnert dat het weer even veilig is.

Ze vertellen niet alles.
Ze zijn loyaal. Aan mij, ja — maar ook aan hem. Want hij is ook hun vader. En die loyaliteit is heilig. Dus als mijn dochter ineens uitvalt, weet ik: het is niet wat ze zegt, het is wat ze voelt dat ze niet kán zeggen.
Ik ben dan de veilige plek waar het eruit mag, en dat is soms lelijk en hard. Maar ik weet dat het goed is dat ze dat hier doet, en niet bij hem — want daar mag ze dat niet zijn. Daar moet ze glimlachen. Daar moet ze slim zijn, en vooral: niet lastig.

Er is geen handleiding.

Voor ouderschap met een ex-partner die de buitenwereld bespeelt als een schaakbord, en die de kinderen subtiel beïnvloedt zonder ooit iets ‘bewijsbaars’ te doen. Alles is dubbel. Elke stap weegt.
Zelfzorg is geen luxe, maar een overlevingsstrategie. En elke keer als ik ze weer ophaal, neem ik ze niet alleen fysiek mee naar huis, ik haal ze ook terug naar zichzelf.

Langzaam leer ik dat ik niet alles kan fixen. Dat ik geen vader én moeder hoef te zijn. Dat ik ‘alleen maar’ mezelf hoef te zijn — stabiel, warm, betrouwbaar. Dat is genoeg. En soms zelfs meer dan genoeg.

Dus ja, het is zondagochtend.
En ik adem. Ik drink mijn theetje. Ik laad op, althans dat probeer ik.
Ik voel het verdriet, de vermoeidheid — maar ook de liefde.
En ik weet: morgen begint de week weer. En wij beginnen opnieuw.
Want dat doen we elke keer. En dat is mijn kracht. Niet het gevecht. Niet het gelijk.
Maar het blijven. Het dragen. Het thuiskomen, telkens weer.