TRANSFORMATIE SUPPORT

Opgeslagen in het lichaam zit historie, verhalen, emoties en onzichtbare ketenen van overtuigingen. Elke ochtend ontwaakt ze met gebalde vuisten, haar lichaam verkrampt in een foetushouding. De lakens plakken aan haar huid, doordrenkt van een zweet dat ruikt naar angst en iets ouds, iets wat diep van binnen roert. Nacht na nacht trekt dezelfde duisternis haar mee terug, de beelden in haar hoofd rauw en scherp—herinneringen die niet de hare zijn, en toch elke vezel van haar lichaam vullen met een angst die zich vastbijt als ijskoude klauwen.

Weer staat ze daar. Voor die dikke, roestige deur. De stilte is ondraaglijk, een vacuüm dat elk geluid lijkt op te slokken. Maar ze weet dat ze niet alleen is. Of wel? Ze durft niet te ademen, niet te voelen, zelfs denken lijkt een gevaarlijke luxe. Iets in haar schakelt om. Elke dag weer, zodra de eerste schemering haar kamer vult, gaat de knop om. Ze bestaat dan enkel nog voor die ene taak.

“Ik ben niet belangrijk. Ik doe wat ik moet doen, om hier nog een dag langer te zijn en niet te eindigen als de rest. Ik ben mijn taak. Niets meer, niets minder.”

Wanneer ze opstaat, heerst er een stilte die bijna heilig aandoet. De wereld lijkt nog te slapen; de dauw ligt nog niet op het gras, de maan hangt laag aan de horizon, en de kou kruipt vanuit de aarde haar botten in. Het is sereen, bijna vredig—een grimmige illusie onder deze omstandigheden. Ze is alleen. Volledig en onherroepelijk alleen. En elke dag voert dezelfde weg haar naar die deur. Die massieve, kille deur die het geheim bewaart van wat zich hier enkele uren geleden heeft afgespeeld.

Haar hand trilt als ze naar de klink reikt. Elke vezel in haar lijf verzet zich, spieren verkrampen, adem stokt in haar keel. Het kost haar al haar kracht om de laatste stap te zetten, om de zware deurklink naar beneden te duwen. Het metaal voelt koud en meedogenloos onder haar vingers. En dan, zonder waarschuwing, geeft de deur mee. Het gewicht van wat zich daarachter bevindt lijkt haar naar buiten te duwen.

Zoutzakken. Levensloos vallen ze naar buiten, als lichamen zonder naam of verhaal. En het is haar taak om ze weg te brengen. Ze mag niet voelen, niet denken, alleen doen. Het is zij en de kruiwagen—een choreografie van verplaatsen, tillen, wegkijken. Haar ademhaling is een metronoom, ritmisch en mechanisch, afgestemd op de cadans van deze nachtmerrie die elke dag opnieuw tot leven komt.

Nachtterrors voelen écht. Herinneringen, dromen, overtuigingen die zo levendig zijn dat de haartjes op je armen ervan rechtop gaan staan. Het lichaam herinnert zich, bewaart elk litteken, elke schreeuw die nooit heeft geklonken. Maar hoe kom je los van een herinnering die in je botten is geëtst? Hoe keer je terug naar het licht als de schaduwen je zo stevig omarmen?