TRANSFORMATIE SUPPORT

Op sommige momenten is alles heel duidelijk. Je weet precies wat je moet doen en wat goed is. Mijn situatie op dat moment was helder, extreem duidelijk: mijn relatie was over.

Na een intense periode waarin we vol liefde, passie en nieuwsgierigheid continu tot elkaar aangetrokken werden en elkaar konden voeden met levensvraagstukken, had hij er uiteindelijk voor gekozen om terug te gaan naar zijn ex. Pijnlijk, maar we konden ons neerleggen bij wat we samen hadden ervaren en hoe intens die momenten waren geweest. Hoewel we het boek samen afsloten, was mijn grootste les dat ik me kon overgeven en leerde te leven in het nu—zonder me zorgen te maken over wat zou moeten of wat had kunnen zijn.

Alles voelde vanuit oprechte liefde en extreem intens, als twee kinderen die helemaal zichzelf konden zijn. Zo was ook ons afscheid: met veel tranen, liefde, gedeelde dromen en een laatste stukje overgave dat we met elkaar durfden te delen. Het was alsof we volledig waren samengesmolten. Het voelde mooi, ondanks de pijn, wetende dat we elkaar zouden loslaten en de volgende stappen zonder elkaar zouden zetten.

Maar dan houdt het universum toch een spiegel voor. Een alternatief scenario wellicht… Vanaf die dag van het afscheid voelde er iets anders, maar het duurde even voordat er ook echt iets te voelen was, lichamelijk dan. Ik moest het zeker weten, want na afscheid wil je verder. Dat is extreem lastig wanneer je iets draagt dat voor de rest van je leven je zal binden—voor altijd. Ben ik zwanger!? De gedachte aan een mini-me bracht warmte, euforie en voor een seconde ook paniek, om vervolgens te veranderen in vastberadenheid:

dit kan niet! Nu niet! Zo niet! 

Niet alleen, niet vanuit zoveel liefde en dan zonder vader. Nee, ik wilde dat mijn kind dat niet aandoen. Ik was zelf opgegroeid zonder vader, en hoewel het een ander verhaal was, gunde ik een kind dat niet als het ook anders kon.

Er waren zoveel redenen. Economische redenen, maar ook de erkenning van een vader die voor een ander leven gekozen had. Elke cel in mijn lichaam wist het zeker: dit kan niet. Alle emoties die naar boven wilden komen, werden onderdrukt door de stelligheid die ik voelde dat dit verhaal een andere wending zou krijgen. Het was zo duidelijk.

Ik ging naar de huisarts, vroeg om een verwijzing. Bibberend stond ik voor de balie, vechtend tegen de tranen omdat ik die kleine ‘jij’ nooit zou gaan ontmoeten. Maar het was oké. Er ontstond een zekere rust toen ik de informatie kreeg die ik nodig had. Een afspraak werd gemaakt, een doordeweekse ochtend in Scheveningen.

We stonden hand in hand voor het pand. Een herenhuis in een woonwijk, tegenover het zwembad waar ik als kind zwemles had gehad. Ondanks de pijn voelde het veilig en vertrouwd dat hij erbij was. Wetende dat er een toekomst onafhankelijk van elkaar op ons lag te wachten, voelde het heel waardevol dat we samen dit hoofdstuk mochten afsluiten. Zonder woorden voelde ik zijn steun; een zachte aanwezigheid die me kracht gaf, alsof we dit laatste stukje samen konden dragen. Aan de zijkant een onopvallende deur die ons naar beneden leidde. Met een paar treden stapten we naar de onnatuurlijk verlichte ruimte. Strak, kil. Een poster van een foetus in de baarmoeder. De tafel gericht naar het enige raam in de ruimte—een raam dat bijna tegen het plafond zat, afgesloten met een rooster van de rest van de wereld.

De dokter vroeg of ik hier uit vrije wil was. Zijn woorden waren indringend, terwijl zijn blik ergens langs me heen leek te glijden. Mijn ogen werden vochtig en met een klein stemmetje zei ik: ‘Ja. Het kan niet anders. Dit is zoals het moet zijn. Ik ben hier uit vrije wil.’

Ik werd uitgenodigd om te gaan liggen. Op het scherm verscheen een klein stipje. Want meer dan dat was het nog niet. Terug aan tafel werd een datum geprikt. Over een week. Mocht ik me bedenken, dan mocht ik de afspraak altijd afzeggen. Geen druk, enkel een afspraak in de agenda.

Die week was vreemd. Alles ging door zoals het altijd was geweest, maar ik voelde me anders. Ik voelde geen behoefte om het met anderen te delen. Dit verhaal was van mij. Ik wilde dat perspectief nog even omarmen, zonder oordeel van anderen. Sommige momenten moet je alleen doorstaan. Althans, zo voelde het voor mij.

De dag brak aan. Weer naar dat herenhuis in Scheveningen, hand in hand naar de voordeur. Binnen werd ik verwelkomd en wachtte ik in een zijkamer. Een andere vrouw zat naast me. Ze vertelde dat het haar vierde kindje zou zijn en dat het kind van haar dochter van achttien had kunnen zijn. Dit was de beste oplossing voor haar. Ik knikte, voelde een vreemde rust.

‘Het is tijd,’ klonk het. In een andere zijkamer, met een ziekenhuisbed. Of ik wilde gaan liggen? Een kapje werd over mijn mond geplaatst. ‘Denk aan iets moois en tel terug vanaf tien.’

Een wit strand. Blauwe zee. Tien… negen… acht… en toen werd het zwart.

Toen ik mijn ogen opende, lag ik in een Haagse kamer en suite. Links en rechts stonden bedden. Een vrouwenstem klonk: ‘Wil je een bouillonnetje?’ Ik knikte, mijn hoofd zwaar. Langzaam kwam de wereld weer terug. Wanneer ik weer helemaal bij was, mocht ik me aankleden. Daar liep ik met een grote luier en zo’n netten onderbroek aan, verre van charmant, sexy of vrouwelijk, richting diezelfde eerste zijkamer. In alle stilte kleedde ik mij aan en het was gebeurd. Ik was weg van de wereld en kon even niets voelen. Ik was ‘numb’, gevoelloos—mogelijk omdat de medicatie nog moest uitwerken.

Beneden stond de net-niet-vader te wachten op mij en we maakten een korte wandeling door het park. Het viel me op hoe extreem stil het overal was en ik was blij dat hij mee was. Al kon hij geen onderdeel zijn van wat er net gebeurd was, hij was er wél. Die aanwezigheid voelde troostend, bijna als een zachte buffer tegen de realiteit.

De wandeling duurde niet lang, want ik kreeg al snel een scherpe steek in mijn buik en het was tijd om op bed te gaan liggen. ‘Rustig aan doen’ is in sommige gevallen ook echt niets doen. Ik werd naar huis gebracht, onder de dekens gelegd, en met een kus nam hij afscheid. Ik bleef achter, alleen met mijn emoties waar ik ruimte voor mocht maken. En hij… ik weet het niet. Een hoofdstuk afgesloten, een nieuwe nog onbekend.

Het Familiesysteem en verbinding

In de maanden erna heb ik vaak gesproken met de kleine ziel om afscheid te nemen. Ik maakte een prachtige reis naar de andere kant van de wereld, om letterlijk afstand te nemen van wie ik was en terug te keren met een ander perspectief. Het hielp me om los te laten, om te helen. Ik deelde mijn verhaal met een paar mensen, heel bewust, om het gevoel te verlichten en mijn hart lichter te maken.

Ik heb nu een dochter, een tiener, en nog steeds ervaar ik dat het destijds de juiste keuze is geweest. Ook haar heb ik verteld dat zij niet de eerste was. Waarom? Omdat ik het belangrijk vind binnen het familiesysteem dat zij weet waar ze vandaan komt. Mijn moeder is geadopteerd, wat voor veel hiaten zorgde tijdens mijn opvoeding. Ze zei vaak: ‘Ik heb geen moeder gehad, dus ik weet het ook niet.’ Dat voelde voor mij machteloos, alsof er een ontbrekende schakel was. Ik zocht die verbinding, maar kon het toen niet krijgen. Misschien juist daarom vind ik het nu zo belangrijk om mijn dochter het volledige verhaal te vertellen, zodat ze zichzelf beter kan leren begrijpen.

Mogen we voor God spelen?

Ja! Elke dag krijgen we mogelijkheden, opties en keuzes. Zelfs als je geen bewuste keuze maakt, is dat ook een keuze — met consequenties. De keuze die ik toen maakte, heb ik nooit betreurd. Ik wist altijd dat het de juiste was, ook al voelde het niet altijd goed op dat moment. Een keuze maken kan ontzettend veel pijn doen, niet vanwege ‘wat als’, maar omdat sommige momenten zo intens zijn dat je ze niet zomaar kunt delen. Het niet kunnen of willen delen van die pijn creëert druk in je systeem, waardoor je niet helemaal vrij bent om jezelf te zijn. Het delen van je verhaal maakt het echt, geeft ruimte om te doorvoelen en uiteindelijk je perspectief te veranderen.

Want als er één waarheid is, dan is het dat er niet één waarheid is. Net als een dobbelsteen die een ander beeld geeft afhankelijk van waar je staat en kijkt, zo verandert ook jouw perspectief met jouw positie en ervaring in het leven. Alleen door afstand te nemen en je blik te verruimen, verandert het beeld, jouw beeld. En daarmee de betekenis die je eraan geeft. En dat is de ultieme keuze en brengt je vrijheid wetende dat jij controle kunt krijgen over waar je betekenis aan geeft en je je perspectief kunt aanpassen.